بعد مدتها يه فيلم درست و حسابي از شبكه هاي تلوزيوني ايران پخش شد. فيلم سامورائي ساخته پير ملويل. فيلمي كه نقدشو بارها خونده بودم ولي تا به ديشب موفق نشده بودم ببينمش. نمي تونم بگم فيلم فوق العاده اي برا من بود. فيلمي بود مثل اكثر فيلم هاي آلن دلن. كاراكتر مرموز و ساكت هميشگي اينبار كم حرف تر و مرموز تر و جذاب تر از گذشته بود. فيلم به جاي حرف با تصوير با مخاطب ارتباط برقرار مي كنه, با تصاوير نزديكي از صورت و خصوصا چشم هاي جف كاستلو (آلن دلن). گفتگوي كمي تو فيلم رد و بدل مي شه, 8 دقيقه اول فيلم بي هيچ گفتگوي پيش مي ره و اگر كل ديالوگ هاي جف كاستلو رو بخواهيم جمع بزنيم در كل به 5 دقيقه هم نمي رسه. (قابل توجه فيلم سازان عزيز ايراني كه با حرف فيلم هاشون رو اشباع مي كنن)
چيزي كه برا من جالب بود علت انتخاب اسم سامورائي برا اين فيلمه. هيچ جاي فيلم نشانه اي پيدا نمي شه كه بشه اونو به فرهنگ ژاپني و بلاخص به سامورائي ها ربط داد. تنها چيزي كه به ذهنم رسيد اين بود كه كاستلو به تنهائي عمل مي كنه و در جائي كه دچار خطا مي شه تصميم به خودكشي مي گيره و به روش خاص خودش خودكشي مي كنه. درست مثل سامورائي ها.
